Złamanie końca bliższego kości ramiennej

Wraz z trwającym obecnie sezonem narciarskim wzmaga się również ilość kontuzji związanych z aktywnościami na stoku. Jako jeden z liczniejszych urazów możemy zaliczyć złamanie końca bliższego kości ramiennej.

Co to jest złamanie końca bliższego kości ramiennej i jak sobie z tym radzić?

Jest to złamanie w obrębie głowy i szyjki kości ramiennej. Urazy te stanowią około 5% wszystkich występujących złamań oraz zajmują drugie miejsce pod względem częstości występowania złamań kończyny górnej. Mogą one towarzyszyć zwichnięciom stawu ramiennego. Są one wynikiem najczęściej upadku z pozycji stojącej lub wysokości na odwiedzone ramię, bądź są wynikiem nagłego, silnego napięcia mięśni (złamanie awulsyjne). Najczęściej dotyczą osób w wieku średnim i starszym, u których stan kośćca jest gorszy niż u młodych ludzi, u których, mimo wszystko, również występuje ten uraz.

Złamania końca bliższego kości ramiennej możemy podzielić na cztery odrębne urazy:

• Złamania jednofragmentowe – gdy nie dochodzi do przemieszczenia odłamów;
• Złamania dwufragmentowe – gdy pojedynczy odłam przemieszcza się
• Złamania trzyfragmentowe – gdy dochodzi do przemieszczenia danego guzka i trzonu kości względem reszty odcinka proksymalnego k. ramiennej
• Złamania czterofragmentowe – duże przemieszczenia oraz zagięcia kątowe wszystkich odłamów.

Wraz ze złamaniem w obrębie głowy kości ramiennej występuje ryzyko powikłań t.j.:

• jałowa martwica głowy kości ramiennej;
• uszkodzenie stożka rotatorów;
• zwichnięcie stawu ramiennego;
• porażenie nerwu pachowego;
• porażenie splotu ramiennego.

Po wystąpieniu urazu natychmiast należy udać się do ortopedy w celu rozpoczęcia diagnostyki i kwalifikacji do leczenia. Leczenie dobierane jest na podstawie diagnostyki, na którą składają się wywiad, badanie fizykalne, badanie funkcjonalne oraz badania obrazowe za pomocą RTG i lub rezonansu magnetycznego.

Głównymi objawami, jakie mogą wystąpić są:

• silny ból bezpośrednio po urazie;
• ograniczenie ruchomości w stawie ramiennym we wszystkich kierunkach;
• niemożność stabilnego utrzymania pozycji ramienia;
• wystąpienie krwiaka;
• bolesność uciskowa oraz obrzęk;
• zaburzenia ukrwienia i unerwienia kończyny.

Ponadto zauważyć będzie można charakterystyczne u pacjenta podtrzymywanie zdrową kończyną chorej oraz niekiedy zniekształcenie barku.

Leczenie urazu odbywa się za pomocą technik chirurgicznych lub metod zachowawczych – w zależności od stanu złamania i opinii ortopedy.

Do metod operacyjnych możemy zaliczyć:

1. Osteosynteza płytkowa – zespolenie za pomocą płytki i śrub. Jest to zabieg otwarty – oznacza to że dochodzi do rozcięcia dużej ilości tkanek miękkich w obrębie barku w celu udostępnienia pola operacyjnego, co upośledza ich integralność, a w rezultacie może skutkować zaburzeniami funkcjonalnymi związanymi z blizną.
2. Osteosynteza śródszpikowa – za pomocą gwoździa śródszpikowego, zabieg „zamknięty”. Dzięki temu względnie nie upośledza się tkanek miękkich otaczających miejsce złamania.
3. Aloplastyka połowicza stawu ramiennego – polega na „wymianie” zniszczonej kości ramiennej sztuczną protezą, do której przyszywa się guzki z przyczepami stożka rotatorów.
4. Aloplatyka całkowita – wymianie tutaj ulega zarówno głowa kości ramiennej jak i panewka łopatki. Zabieg stosowany głównie u pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi stawu

Leczenie nieoperacyjne polega zaś głównie na stabilizacji ortezą lub temblakiem przez okres około 4-8 tygodni. Jest to wygodna forma, gdyż pozwala na rozpoczęcie ćwiczeń zajętej kończyny po ustaniu dolegliwości bólowych, co przekłada się na szybszą rehabilitację.

Należy zachować ostrożność, gdyż nieodpowiednio dobrane ćwiczenia mogą przyczynić się do przemieszczenia odłamów!

Należy tutaj przede wszystkim zadbać o zniesienie bólu oraz obrzęku, odtworzenie zakresów ruchów utraconych wskutek unieruchomienia, a co za tym idzie również siły mięśniowej. Trzeba również zadbać o neuromechanikę nerwów obwodowych, których przesuwalność może być zaburzona.

W tym celu wykorzystuje się takie metody jak: drenaż limfatyczny, neuromobilizacje terapia manualna, terapia tkanek miękkich, kinesio-taping, pinoterapia, suche igłowanie, zabiegi z wykorzystaniem IndibaActiv.

W późniejszych etapach leczenia wprowadza się ćwiczenia precyzji, szybkości czy koordynacyjne w celu dokładnego odtworzenia funkcji leczonej kończyny.

Warto również zwrócić uwagę na to, czy uraz nie pozostawił po sobie śladów np. w posturze pacjenta lub czy nie wywołał nieoczekiwanych napięć w innych regionach ciała.

Gabinet Fizjoterapii Gdańsk – Centrum Fizjoterapii Funkcjonalnej

Zapraszamy do kontaktu, zespół #CFF
Tel.: 731 007 889